ROZDZIAŁ 2 // Are You Ready For The Jump?

     W sumie, to za długo nie pomieszkaliśmy u cioci. Kobieta, wraz ze swoim mężem, mieszka w apartamencie, który swoją drogą jest bardzo luksusowy, a rachunki nie należały do najtańszych.
     W Austrii mieszkałam miesiąc.
     Codziennie pisałam ze Stefanem na Facebook'u. Był to najtańszy sposób komunikowania się.
     Zaprzyjaźniłam się z nim. Może wydać się to dziwne, (bo to jest dziwne) że dwudziestoletni mężczyzna zadawał się z piętnastolatką, ale nasze charaktery się uzupełniały.
     Znów przyszedł czas, gdy musiałam zderzyć się z brutalną rzeczywistością - nowy rok szkolny.
     Znów popadłam w depresję. Rodzice o tym wiedzieli, ale nic nie mogli poradzić.. Przynajmniej oni tak uważali..
     Pewnego dnia, do moich drzwi zapukał Stefan. Pełen życia, uśmiechu, radości. Przez dobre pół godziny zadawałam sobie pytanie: 'Jak on tak może? Po prostu się uśmiechnąć i powiedzieć, że będzie dobrze.'
     Ze Stefanem dobrze się dogadywałam. I to nie pod względem charakterów tylko języka. On był Austriakiem, a ja Polką. Ja nie umiałam jego języka a on mojego, więc rozmawialiśmy po angielsku. Kochałam ten język, dlatego miałam z niego same 5 i 6.
-No i jak tam w szkole, co? - spytał
- Szczerze? - Kiwnął głową na tak - Jak zwykle, czyli do dupy. - posłałam mu wymuszony uśmiech, a on mnie mocno przytulił.
-Ale wiesz, że będzie dobrze, prawda? - zapytał, odgarniając moje włosy, które spływały mi na czoło. Kiwnęłam głową na tak. - To dobrze. To jest podstawa. Trzeba myśleć optymistycznie, a nie pesymistycznie, kochanie.
     Spojrzał mi z optymizmem wypisanym na twarzy, po czym potarmosił moje włosy.
     Podniósł się z mojego łóżka, pożegnał się ze mną, a następnie z moimi rodzicami, założył swoją odzież wierzchnią i wyszedł.
     Po dziesięciu sekundach usłyszałam, jak odjeżdża spod mojego domu, swoim białym, sportowym samochodem. Obiecał mi, że kiedyś zabierze mnie nim na przejażdżkę.
     Z moich zamyśleń wyrwał mnie mój tata.
-Ten Stefan to fajny gość.
-No.
-Ale nie uważasz, że dzieli was zbyt duża różnica wieku? - Odwróciłam się w kierunku mojego ojca.
-Coś sugerujesz..? - spytałam, marszcząc czoło
-Nie no, oczywiście, że nie. Ufam ci.
-To dobrze. Teraz mogłabym zostać sama?
-Jasne - powiedział ściszonym głosem wychodząc z mojego pokoju.

*****

     Minął miesiąc od mojego poprzedniego spotkania ze Stefanem. Dzisiaj ma znów do mnie przyjechać, więc nie mogę się już doczekać.

     W sumie to nawet nie miałam pojęcia, że się tak strasznie za nim stęskniłam. Niby tylko miesiąc, niby z nim pisałam na Fb, ale mimo wszystko to nie jest to samo, co rozmowa w realu...

*4 godziny później* 

     Czytałam właśnie książkę, którą dostałam od mamy tydzień temu. Nagle usłyszałam dźwięk powiadomienia mojego telefonu. Odłożyłam książkę i przewróciłam oczami, a następnie spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Wiadomość była od Stefana. Przeciągnęłam palec po ekranie mojego smartphone'a w celu odblokowania go. Sms był krótki i treściwy :

'Zejdź na dół'

     Zeszłam z łóżka, na którym wcześniej, poszłam na korytarz, gdzie założyłam kurtkę i buty.  
    Zbiegłam po schodach i chwilę później stałam obok bruneta. 
-Hej - powiedziałam przybijając mu żółwika.
- No siema - odparł, zdejmując swoje okulary przeciwsłoneczne. - Wsiadaj.
-O! Czyli wreszcie zabierzesz mnie na przejażdżkę, tak? - Splotłam ręce na klatce piersiowej
-No.
-Krótko i na temat - prychnęłam. - A gdzie jedziemy?
- Tu i tam. Idź na górę wziąć parę rzeczy.
     Znów poszłam na górę, żeby spakować jakieś rzeczy. O co tu chodzi?
     Po pięciu minutach byłam gotowa. Powiedziałam tacie, że idę ze Stefanem i nie wiem, kiedy będę w domu.
     Wsiadłam do białego lamborghini. Jechaliśmy ok. 12 godzin, a ja przez ten cały czas nie wiedziałam, dokąd ja jadę. Dopiero zorientowałam się, gdy silnik samochodu zgasł.
      Austria again.

----------------------------------
Lepiej? Nie wiem..
I tak i tak jest badziewnie :)))
Pozdrowienia z domu, Zuzia <3

Ps. Dziś będę już pisać główne opowiadanie. Nie mam pojęcie, czy się dzisiaj pojawi czy nie.